Siegfried Bracke, de ex-goedbetaalde VRT-joernalist, nu ook ex-dikbetaalde TELENET-adviseur, zegt in een interview met De Morgen (onder de titel “De biecht van Bracke”: “Ik had Telenet zelfs gratis advies gegeven”. Ik stel me daar dan onmiddellijk de vraag bij: “Waarom heb je dat dan niet gedaan?”
Stel dat alle “politieke mandatarissen” al die “kleine” bijverdiensten in intercommunales, banken, verzekeringen, openbaar vervoer maatschappijen en andere cumuls eens allemaal gratis zouden doen …
Een ode aan Vrijwilligerswerk, dat in heel België – jaja, dames en heren van de Nationale Vereniging van Antwerpen en de parkeerzone eromheen – veelvuldig aanwezig is in hospitalen, rusthuizen, jeugdhuizen, jeugdbewegingen, sportclubs, die niet eens over de nodige middelen beschikken om “stressless” te overleven.
Stel je voor, dames en heren, dat die “politieke mandatarissen” al hun “werk” en dus al hun zitjes zonder penningen zouden doen, het zou nogal eens een slok op de borrel kunnen betekenen op onze facturen van gas, elektriciteit, communicatie, openbaar vervoer, …
Maar ja, Siegfried Bracke “zegt” alleen maar dat hij dat “werk” = “advies geven” – bij Telenet “zelfs gratis” zou doen. Echter, “tussen droom en daad
staan wetten in de weg en praktische bezwaren”, zoals Willem Elsschot zo ongeveer honderd jaar geleden schreef in zijn gedicht over “Het Huwelijk”.
Kameraad Siegfried Bracke (hij was inderdaad van 1987 tot 2001 lid van de SP) zegt in dat interview met De Morgen ook: “Ik kan nog altijd in de spiegel kijken”. Dat de kleur van zijn spiegelglas van rood naar geel is gegaan hindert hem ook geenszins. Terwijl Hij in zijn spiegel kijkt kan hij nog altijd zonder blozen tegen zichzelf zeggen: “Op U komt het aan!” (Hoofdletters als “Dichterlijke Vrijheid”, dat is eens iets anders)
Ik heb gezegd, Vrij en Eerlijk, zolang dat nog kan !!!
whenever the birds are flying
whenever the song they sing
is made of dust
when people
wait for the day to come
and mourning is their only cloth
they laugh with madness and fear
they sing for the deaths of the day
– joyful song –
and tomorrow
or
whenever they’ll be dying
the same singing
will go on
the old women in the widowers’ streets
back to town they go
on the floor the thundering growth of flowers
and when they kiss …
turn the keys in the thin silvering doors of the day
while creeping cats are waiting
waiting with their tummy on the flower-thundering floor
creeping slowly lowly back to the dark walles of the night
but when they kiss …
there is night nor day
everything falls for the tick-tack of time
the have birds by the hand and they whisper
why ? i don’t know !
turn the words understanding
they will make a world so new
so never-ending so senseful
that they will die the unknown death of a dream
1 enkele getuigen
een eenzame poolster
twee verliefde uitleg krassend
enkele ratten gluiperig vlug sluipend
voorbijrazende auto’s
als vetgemeste stieren
briesend in de koude westenwind
een politiewagen
kijkt
langzaam
2 je duwt iets voor je aan
sleurt zwoegt zweet
(het weegt zwaar
als was het he eigen leven)
terwijl hij kijkt
voor een tweede maal
langzaam grijnzend
met vier agenten
3 wij zijn agenten
wet is wet
hulp moet je elders halen
4 nog enkele getuigen
de schaduw van een kerk
twee lantaarns langs de lange weg
enkele trieste bomen – naakt
5 kijk
auto’s lantaarnen schaduwen
groeien
de uilen zwijgen
de ratten kruipen in de riolen
Na 40 jaar werd het tijd om Brosella los te laten en in de handen en de harten te leggen van de jongere Brosella generatie die stond/staat te springen om zich volledig in te zetten voor de organisatie. Met beter gebruik van de nieuwe communicatiemiddelen die vandaag voorhanden zijn. Met een frisse blik op culturele activiteiten die diep verbonden zijn met de samen-leving.
Ik word 70 in januari 2017 en zal op 1 februari 2017 al 10 jaar met pensioen zijn van de Jeugddienst van de Ville de Bruxelles.
Eind februari 2017 wordt mijn ontslag als Afgevaardigd Bestuurder / Administrateur délégué / General Manager officieel bevestigd op de Statutaire Algemene Vergaderingen van de VZW “De vrienden Van Brosella” & de ASBL “Les Amis De Brosella”. Ik hoop dan, als gewoon lid van de Algemene Vergadering en gewoon vrijwilliger, nog heel lang een persoonlijke bijdrage te kunnen leveren aan Brosella Folk & Jazz (aan de toog?), aan de Djangofolllies, aan Kristal Klaar, aan BROSELLA (“tout court”).
Ik wil me dan trachten te concentreren op “het schrijven” van poëzie, korte stukjes, fantasieën en herinneringen. Ik hoop eindelijk werk te kunnen maken van mijn “Mémoires d’un Fonctionnaire Flamand à la Ville de Bruxelles” die al zo lang voor de pipeline liggen : het moeten grappige en herkenbare verhalen worden. Ambtenaren, die vol liefde voor “het ambt”, hun dienstbaarheid, hun inzet rondom hen meer en meer beschimpt zien, moeten er deugd aan hebben.
Die “functionarissen”, die – net als vele andere maatschappelijke zaken – tegenwoordig kapot worden gemaakt door de eigen-waarheid pachters die zich vandaag “politiekers” durven te noemen. Pas op er zijn – gelukkig maar – heel wat uitzonderingen !!! Dat zijn die enkelen die ervoor zorgen dat “democratie”, “vrijheid van pers” en andere “oude waarden” nog stand houden. Al hebben ze het over heel de wereld op dit ogenblik nog zo moeilijk. Zij verdienen meer steun !
Ook wil ik er vanaf mijn 70ste zeker voor zorgen dat ik mijn ervaring doorgeef aan wie ze hebben wil ! Het gedicht van Bertolt Brecht dat ik in mijn vorige blog meegaf ligt altijd in handbereik. Ze zouden beter elektronische detectoren open en bloot aan de grens tussen leven en dood installeren in de plaats van flitspalen geniepig verstopt achter hoeken en hagen, zogezegd om voor onze veiligheid te zorgen,
terwijl het enige doel – de kas te spijzen – even achterbaks verstopt zit
in de verborgen agenda’s van onze nationale multinational slaafjes met regionale trekjes. Flitspalen die ècht voor onze veiligheid zouden bedacht zijn kunnen ook rode palen en vogelkooitjes zijn, maar het zijn groene verstopt tussen de bommen, of grijze op een achtergrond van onze steeds bewolkte lucht.
Ik stop hier voor vandaag, want ik word kwaad, en dat is naar het schijnt niet goed voor mijn hart 😉.
Goede kameraad Bernard, sta me toe, om op deze trieste dag nadrukkelijke ana jou te denken, dat ik een van je mooie “Tekenende anekdotes” overneem :
Bernard Desmet – Masereelfonds
Openbare bank, privé bank
Tekenende anekdote:
Ergens in de jaren zestig. Ik met in mijn knuistje vijf frank geklemd. Af te geven aan de meester die dan een geel boekje bovenhaalde, met een mooie bijenkorf op de kaft en binnenin allemaal vette stempels, rood en zwart en de meester die dan nog een stempel bijzette. Schoolsparen! Een indrukwekkend tafereel om ons kleine gastjes de deugd van het sparen te leren. Onder auspiciën van de Algemene Spaar en Lijfrentekas. Ongetwijfeld verlieslatend voor de bank, maar wel doeltreffend.
Eind vorige eeuw. Samen met mijn kleine naar de bank. Fortis, opvolger van de ASLK, en geprivatiseerd. Het kind had haar spaarpotje leeggemaakt en klemde een zak vol rinkelende euromuntjes, met hier en daar een briefje tussen in haar handje. Papa zou een spaarrekening voor haar openen om ook zijn kind de deugd van het sparen te leren. De bediende vroeg de gegevens, aanvaardde de zak en zei meteen dat het tellen van dat geld wel wat zou kosten. Hij noemde een bedrag, een hele som in de ogen van de kleine die net haar zuurverdiende centjes had bij elkaar geharkt. Niks mysterie, niks indrukwekkend, kille zakelijkheid. Er mag in de bank geen vinger bewogen worden of er moet winst gemaakt worden. Zeker op de rug van de kleine spaarders die in de ogen van het op efficiëntie gericht management toch meer last dan lust zijn.
Of hoe zelfs in kleine details een bank een gemeenschapsvormende en dienende taak kan hebben.
Bernard Desmet – 22-10-2010
Ik vond dit altijd al een hele mooie anekdote.
Toen ikzelf, ondertussen toch ook al jaren geleden, met mijn bankkaart en een schaar in de hand naar het dichtst bijzijnde BNP Paribas Fortis kantoor ging om voor de verraste bediende mijn bankkaart door te knippen kende ik jouw “Tekenende anekdote” nog niet. Maar ik kende jou al wel, met je integere en warme karakter! “Schrap mij maar”, zei ik tegen de verraste bankbediende, nadat ik geduldig week na week, mijn zuurverdiende centen naar een andere bank had overgeheveld. Ik zei verder ook nog: “Mijn mama heeft mij, samen met de ASLK, leren sparen. Jullie willen mij leren ‘spelen’ met geld en dat mag niet van mijn mama!”
“Ja, maar meneer, een rekening afsluiten, daar zijn kosten aan verbonden” zei de bankbediende. “Neem ze maar van mijn rekening af. Jullie nemen toch al jaren maandelijks geld van mijn rekening zonder dat er daar een bijzondere aanleiding toe is”. Ik had er ondertussen wel voor gezorgd dat er nog 0,00 op die Fortis rekening stond.
Bernard, jong, je had die haar gezicht moeten zien!
Je zou er zeker deugd van gehad hebben …
Rust in vrede, Kameraad.
Ik hoop dat De Vrienden Van Brosella nog heel mooie muziek naar jou kunnen doorsturen.
Ciao !!!
JAZZ wordt 100 ?
en zou dus “geboren” zijn in 1917 …
Heeft er iemand een idee waar “ze” die “geboortedatum” vandaan halen ?
Dat vroeg ik me af.
Het is zeker en vast moeilijk te bepalen wanneer om het even welk muzikaal genre voor het eerst werd gespeeld
aangezien zoiets geleidelijk aan tot stand komt.
(Het was al moeilijk om de geboorte van de Stad Brussel met zekerheid vast te leggen. Koos men 979 echt als geboortedatum omdat de Millenium festiviteiten van de Stad Brussel een positieve invloed zouden hebben op de gemeenteraadsverkiezingen van 1982 ?)
JAZZ blijkt in ieder in de laatste jaren van de negentiende en de eerste twintig jaar van de twintigste eeuw te zijn ontstaan uit een mengeling van ragtime en blues.
Ik ben dan maar eens gaan “snuisteren” op Wikipedia en andere “Tinternet-bronnen” :
(pas op ! ik heb mij geamuseerd !! nu jullie nog !!!)
Ragtime : https://nl.wikipedia.org/wiki/Ragtime
Ragtime is een laatnegentiende-eeuwse Amerikaanse muziekvorm, die gekenmerkt wordt door syncopische melodie en begeleiding. Ragtime is een van de muzikale bronnen van de jazz. In 1918 kwam het stuk Rag-Time, door Igor Stravinsky, uit : een stuk voor elf instrumenten, gebaseerd op de jazzmuziek van New Orleans.
Scott Joplin, een van de beroemdste ragtime-componisten, stierf in 1917.
maar er werden belangrijke jazz muzikanten geboren in 1917 !
Dizzy Gillespie (21 oktober), Ella Fitzgerald (25 april) en Thelonious Monk (10 oktober)
Vera Lynn (20 maart),
http://www.neworleansonline.com/neworleans/music/musichistory/jazzbirthplace.html
Some will say that Jazz was born in 1895, when Buddy Bolden started his first band. Others will say 1917, when Nick LaRocca and his Original Dixieland Jazz Band recorded the first Jazz record, “Livery Stable Blues.” Ferdinand “Jelly Roll” Morton said, “It is evidently known, beyond contradiction, that New Orleans is the cradle of Jazz, and I myself happen to be the inventor in the year 1902.”
https://www.nps.gov/jazz/learn/historyculture/jazz_history.htm
The early development of jazz in New Orleans is most associated with the popularity of bandleader Charles “Buddy” Bolden, an “uptown” cornetist whose charisma and musical power became legendary. After playing briefly with Charley Galloway’s string band in 1894, Bolden formed his own group in 1895.
https://en.wikipedia.org/wiki/Music_of_New_Orleans
The African influence on New Orleans music can trace its roots at least back to Congo Square in New Orleans in 1835, when slaves would congregate there to play music and dance on Sundays.
…
The term “jazz” (early on often spelled “jass”) did not become popular until the mid and late 1910s, when New Orleans musicians first rose to prominence in other parts of the USA and the New Orleans style needed a new name to differentiate it from the nationally popular ragtime.
…
By the 1890s a man by the name of Poree hired a band led by cornetist Buddy Bolden, many of whose contemporaries as well as many jazz historians consider to be the first prominent jazz musician.
http://www.louisianatravel.com/music/articles/history-jazz-music-birthplace-new-orleans
New Orleans is the birthplace of jazz. That used to be debated by folks arguing in favor of hubs of the genre such as New York and Chicago. The discussion quieted after the publication of In Search of Buddy Bolden: First Man of Jazz. Historian Don Marquis’ book documents the life of the New Orleans native trumpeter (1877-1931), and also offers glimpses of the times and his remarkable sound. The Bolden family house still stands at 2309 First Street.
http://www.redhotjazz.com/originsarticle.html
Another ordinance which helped Jazz flourish in New Orleans was the establishment, in 1897, of Storyville, the Crescent City’s legendary red-light district. From Basin Street to Robertson Street and from Perdido to Gravier, 2000 registered prostitutes plied their wares in dozens of sporting houses. The area was teeming with Jazz bands who usually played not in the bordellos but in the dance halls and dives which dotted the district, places with names like Funky Butt Hall, Come Clean Dance Hall and Mahogany Hall. The sporting houses usually employed a solo piano player, respectfully referred to by the girls as the “Professor”. Jelly Roll Morton was once a Professor, much to the consternation of his family who promptly disowned him.
Jazz Wasn’t Born In New Orleans, It Was Born In The African Soul
Buddy Bolden :
Charles Joseph “Buddy” Bolden (6 september 1877 – 4 november 1931)
was een Afro-Amerikaans trompettist
werd door zijn tijdgenoten beschouwd als een van de overgangsfiguren van
de Ragtime naar de New-Orleans jazz, door er blues elementen aan toe te voegen
was bekend onder de naam King Bolden
in de jaren 1890 zouden er phonograph cylinder recordings bestaan hebben van de Buddy Bolden Band
maar daar werd nooit iets van teruggevonden
The Bolden Band was populair van 1900 tot 1907
The Bolden Band omstreeks 1905 :
Jimmy Johnson (bass), Buddy Bolden (cornet), Willy Cornish (valve trombone)
Willy Warner (clarinet), Brock Mumford (guitar), Frank Lewis (clarinet)
King Oliver :
Joseph Nathan Oliver (19 december 1881 – 10 april 1938)
ook Joe Oliver genaamd
speelde cornet van 1908 tot 1917 in New Orleans brass bands en dance bands
onder ander in de rosse buurt (red-light district) bekend als “Storyville”
In de jaren 1910 leidde hij samen met Kid Ory de meest bekende New Orleans jazz band uit die tijd
