Onlangs had ik me ingeschreven om deel te nemen aan een Blog Cocktail.
Ik was al een hele tijd op zoek naar een gelegenheid om een en ander bij te leren over “het bloggen”, om mijn eigen “blog” te kunnen verbeteren. Aangezien ik nog echt een beginneling ben in die zaken, had ik lang getwijfeld of dat wel iets voor mij was, van daar tussen een aantal ervaren bloggers/blogsters te gaan zitten, terwijl ikzelf nog een blog-analfabeet ben … maar ik ben er dan uiteindelijk toch maar op ingegaan.
Nieuwsgierigheid en “goesting” – om bij te leren – hebben het dus gehaald.
En ik heb er geen spijt van !

Het was een gezellige en leerzame bedoening: lekkere hapjes en drankjes en fijne mensen.
Het is altijd boeiend om nieuwe mensen te ontmoeten, te leren kennen.

Maar, wat “bloggen” betreft, heb ik helemaal niets bijgeleerd.
Wèl over “modders en fadders” met kinderen … en ik was waarschijnlijk de enige “zonder” kinderen. Wij, mijn lieve echtgenote en ikzelf, vonden dat er al meer dan volk genoeg op deze wereldkloot rondloopt en rondrijdt …
Ik heb me wel een hele loopbaan bezig gehouden met de kinderen van anderen: eerst in het onderwijs, dan in het jongerenamateurtoneel, dan in de Service de la Jeunesse van de Ville de Bruxelles en in de Bemiddelingscommissie bij Bijzondere Jeugdbijstand.
Maar hierover … (misschien) later meer.

Wat mij vooral opviel bij de dames en die ene andere heer op die Blog Cocktail, was de “spontane eerlijkheid” over hun “kindjes”. Ik heb dat niet dikwijls meegemaakt in mijn loopbaan als jeugdwerker: niet toen ik nog in het onderwijs stond; niet aan de la Ville de Bruxelles; ook niet bij de Bemiddelingscommissie. Mijn ervaring gaat eerder in de richting van “mijn kind, schoon kind”, “mijn kind, braaf kind”, “mijn kind, slims(ste) kind” …

OPEN BRIEF aan Chokri Mahassine over LOSLATEN ? of LOS LATEN ?

Geachte heer Mahassine,
Beste Chokri,
Waarde (ex-)Collega,

In De Streekkrant van 10 augustus 2016 stond een interview met jou ter gelegenheid van je 31ste Pukkelpop :

Loslaten is ongelooflijk moeilijk

en sindsdien achtervolgt het mij, dat “loslaten” of “los laten” …
omdat ik al lang beslist had van na de 40ste -(mijn laatste)- Brosella Folk & Jazz (in juli 2016)
het festival dat ik in 1977 stichtte, de fakkel door te geven aan de volgende generatie
omdat ik denk dat dit de enige manier is om je festival de beste kansen te geven voor een lange en positieve toekomst.
Dus, vanuit het idee “een mooie toekomst voor Brosella na mij (ik ben tenslotte al 71)
en toch ook een fijne toekomst voor mij na Brosella” vond ik dat dit het beste was.
Jij was 56 toen jij je 31ste Pukkelpop organiseerde (in augustus 2016).
Ik was 69 toen ik met de vzw “De Vrienden Van Brosella” en de asbl “Les Amis De Brosella”
het 40ste Brosella festival organiseerde.
“Loslaten” moet je toch ooit doen. Dat kan niet anders.

“Loslaten is ongelooflijk moeilijk”
Wie ben ik om je tegen te spreken? Dat zou feitelijk nogal verwaand en arrogant zijn …
Al ben ik nu al een dik jaar mijn best aan ’t doen om Brosella “los te laten”,
jouw Pukkelpop heeft andere katten te geselen gehad dan Brosella.

Maar er is toch nog een belangrijk verschil :
Pukkelpop is big business geworden (al begon het als een initiatief van enkele vrijwilligers van de Humanistische Jongeren).
Brosella was een initiatief van de Jeugddienst van Ville de Bruxelles, waar ik, als allereerste jeugdanimator tewerkgesteld werd in 1975.
Brosella Folk & Jazz groeide uit tot een (bijna) gratis festival, dat de eerste dertig jaar uitsluitend door vrijwilligers werd georganiseerd
en pas de laatste tien jaar beschikt over enkele bezoldigde personeelsleden.

De organisator/stichter van Pukkelpop noemen ze in het artikel “een slimme zakenman”.
Dat zal wel zijn, als je ziet wat jij van een initiatief van een jeugdvereniging hebt gemaakt !
De stichter van Brosella was nooit goed “in zaken doen”, maar hij heeft ook veel gedaan om “mensen samen te brengen”.
Ik denk dat dit laatste alvast een punt van gelijkenis is tussen beide festivals.
Of je nu “een slimme zakenman” bent of een “diep overtuigde vrijwilliger”, de zoektocht om de schoonheid van muziek
in alle vriendschap met zoveel mogelijk mensen te delen, vraagt wel veel volharding, kracht en wijsheid en ook wel wat gezond verstand.
Zonder deze ingrediënten moet men er niet aan beginnen om gelijk welk festival te organiseren, denk ik.
Of het nu een groot of een klein festival is.

Men zegt me dat “een festival loslaten” dat je zelf jaren geleden uit de grond hebt gestampt,
redelijk wat gelijkenissen vertoont met “een kind loslaten” dat na jaren thuis het warme nest verlaat.
Dat is misschien wat overdreven, maar toch …
In ieder geval kan ik daar niet over meespreken.
Ik heb mij gedurende mijn hele “loopbaan” bezig gehouden met de kinderen van anderen:
in het onderwijs, in de jeugddienst, in de bemiddelingscommissies van jeugdbijstand, …
Loslaten is altijd moeilijk, maar het zou, naar het schijnt, minder moeilijk zijn als je zelf merkt
of van anderen hoort “dat alles goed gaat” met je kind.

Toen ik met pensioen ging, na mijn werk aan de Jeugddienst van de Ville de Bruxelles
had ik helemaal geen last van “loslaten”.

“loslaten” maakt toch ook gewoon deel uit van ons dagelijks leven.
Ouder worden gaat sowieso al gepaard met “leren los laten”.
Vanaf “een bepaalde leeftijd”, of moet ik eerder spreken van “een bepaalde ouderdom”, besef je
dat je die zware koffer niet meer kan tillen … (maar daar dienen wieltjes voor)
dat je die naam niet meer kan onthouden … (maar die kan je terugvinden in je adresboek)
dat je verveeld bent omdat je die persoon niet meer had herkend … (maar dan verontschuldig je je toch gewoon)
dat je “niet meer zo kort op de bal” kan spelen … maar eigenlijk is dat niet zo erg … je moet er gewoon wat vroeger aan beginnen.

Ach … “loslaten” …
Je moet je ouders “definitief” laten gaan, andere familieleden ook, vrienden, kennissen …
sommigen waren zelfs (veel) jonger dan jij toen ze je verdwaasd achterlieten …

Ik heb het voorbije jaar (2017) nogal veel nagedacht over “loslaten” in het algemeen …
en over “los laten” in het bijzonder : meer dan ooit tevoren.
Zo dacht ik bij voorbeeld dikwijls aan 3 van mijn overleden Beste Vrienden :
Geert Currinckx, Marc Bens, Antoine Courtmans, …
En telkens ik aan die Goede Vrienden dacht …
kwamen er mooie herinneringen naar boven …
van wat wij samen zoal hebben “verzet” :
pinten, poëzie, liefdes, de schoonheid van het leven …
gueuze, whiskey, folk, jazz, blues, onze kracht (vooral toen we nog aan judo, romeins worstelen en gewichtheffen deden) …
gouden carolus, zilveren toneel, bronzen zinnekes, glazen wijsheid (al was die dan soms al “in de kan”) …

En ik denk ook dikwijls aan al die andere Belangrijke Mensen die ik op mijn pad heb gekruist
en aan dewelke ik zoveel te danken heb …
(te veel om op te sommen) !!!
en die ik heb moeten los laten, omdat zij reeds zijn “gegaan” naar waar wij ooit allemaal zullen gaan.

“loslaten is inderdaad ongelooflijk moeilijk”, Chokri …
maar het kan niet anders !

Er is voor iedereen altijd “een leven ervoor en een leven erna”
bij alle belangrijke gebeurtenissen in dat leven
en diegenen die daar ervaring mee hebben begrijpen elkaar zonder woorden.

Met vriendschappelijke groeten,
Amicalement,
Kind regards,

Me, MySelf & Rie
Henri VANDENBERGHE
Onze-Lieve-Vrouwstraat 15
1850 GRIMBERGEN
henri.vandenberghe@gmail.com
RIE : +32 (0)475 30 15 85

Consultancy, Coaching, Supervising
(Founder of Brosella-Djangofolllies-KristalKlaar-…)
(Erelid OSB-VUB sinds 24 maart 2001)
(Vlaams-Brusselprijs 2008 voor Brosella)
(Bronzen Zinneke sinds juli 2016)

“Hier laat ik je los, Tim, van hieraf moet je gaan”

Wim de Craene

“Alleen Tim zei dat hij hoe langer hoe meer geloofde dat geluk niet zozeer gaat over krijgen wat je wil, maar over aanvaarden en loslaten wat je niet en nooit meer wilt, waardoor je jezelfd dan ook kan toestaan wat je blij maakt …” (uit “GEZIEN DE FEITEN” van Griet Op de Beeck)