Daily Archives

zaterdag 29 augustus
@ Wasserij van het OCMW
van BRUSSEL

Voor de laatste dag van het vierde HIDE & SEEK festival, waarbij MuziekPublique de liefhebbers meeneemt naar ongewone plekken in BRUSSEL, trok ik naar de Linnenfabriek in de Hertstraat 375 in Anderlecht.

Op het hoogtepunt van de Coronavirus-crisis werd hier elke dag ongeveer vijf ton textiel gewassen voor de Brusselse ziekenhuizen! Grote wasmachines, drogers, kranen, takels en strijkmachines behandelen hier de was. Deze gigantische wasserij lijkt op weekdagen een echte mierenhoop. Maar op zaterdag en zondag keert de rust er terug. MuziekPublique maakte daar gebruik van om er vorige zaterdag 29 augustus het laatste concert van het vierde Hide & Seek festival te organiseren.

In deze tempel van zorg en lichaamshygiëne werd folk muziek voorgesteld uit het land dat als eerste in Europa door het Covid 19 virus werd getroffen. De stoommachines werden – voor een keer – vervangen door een muzikale traditie waarin het helen van lichaam en geest een belangrijke rol speelt : de Italiaanse

Maria Mazzotta

… is een gepassioneerde zangeres uit Puglia.
Ze maakt al jaren diepe indruk met haar bewogen vertolkingen van liederen uit het Middellandse-Zeegebied. Haar creativiteit bracht haar tot samenwerkingen met tal van artiesten zoals de Albanese cellist Redi Hasa, de beroemde pizzica-band Canzoniere Grecanico Salentino of ook nog Goran Bregovic.

Maria Mazzotta: zang
Bruno Galeone: accordeon

Ze stelde ons haar nieuwste album voor, “Amoreamaro” (‘Bittere liefde’), begeleid door de jonge en getalenteerde Malagassische accordeonist Bruno Galeone, die ook op de CD de knopjes hanteerde. Het album, verkent de verschillende gezichten van de liefde, vanuit een modern en toch tijdloos vrouwelijk oogpunt. Ruig en ongepolijst, woest, ja zelfs brutaal, maar ook bezwerend.

Waarom Maria Mazzotta haar presentatie bijna uitsluitend in het Italiaans deed, weet ik niet (haar Frans was nochtans zeer goed) maar ze kondigde dit duo concert in deze coronatijden aan als volgt :
“De wereld ontploft en wij kijken alleen maar toe. Toch blijf ik diep in mijn hart hoop koesteren; hoop dat deze muziek u kan raken”.

En de muziek heeft ons geraakt! Haar stem ging hoog en laag en hard en zacht: soms fluisterend, soms shreeuwend.
Ik moet toegeven: ik kende Maria Mazzotta niet. Maar ze deed me denken aan tal van grote Italiaanse zangeressen, die diep gaan in hun passie en zo het vuur overbrengen naar een gefascineerd publiek. Lucilla Galeazzi, Elena Ledda en Ginevra di Marco van de groep Bella Ciao kwamen onmiddellijk in mijn gedachten op. Maar Maria Mazzotta deed me ook soms denken aan Giovanna Marini of nog Francesca Breschi. In ieder geval aan politiek en/of sociaal geengageerde artiesten met passionele en vurige stemmen …

Feitelijk heb ik me die vragen in heel mijn leven nog nooit gesteld.
Het kwam onlangs bij me op door een opmerking van een oud-leerling van me, uit de tijd dat ik les gaf aan het Koninklijk Atheneum Asse. En dat is toch wel een hele poos geleden: ik gaf daar Nederlands en Engels in de schooljaren 1971/72 (23u) en 1972/73 (24u).

“Je hebt ons niet alleen Engels geleerd” zei ze, “je hebt ons ook leren ‘leven’ met een open geest. En ons niet zomaar om het even wat laten wijsmaken.”

Ik vond “in rij per twee” lopen, wat voor de heer prefect absoluut buiten discussie stond, helemaal niet belangrijk. Net als “zonder das sta je niet voor een klas” en “de leerlingen moeten U met uw naam noemen, niet met uw voornaam en al zeker niet met een bijnaam”. Ik dacht dan: “Wat sta ik hier te doen, als de inhoud van wat ik voor de klas aan de leerlingen meegeef van bijkomstig belang is ?”

En dan ging ik op zoek …

Vrijwilligerswerk in de Beursschouwburg, bij voorbeeld, leidde tot het “stichtend lid” worden van de vzw Animatie Beursschouwburg.
Maar toen ik er “mijn diensten” woou aanbieden om er aangeworven te worden, was de vraag: “Welke partijkaart heb jij ?”
En mijn antwoord: “Geen ! En ik wil er ook geen !!!”

“Ni Dieu, Ni Maître”