Onlangs had ik me ingeschreven om deel te nemen aan een Blog Cocktail.
Ik was al een hele tijd op zoek naar een gelegenheid om een en ander bij te leren over “het bloggen”, om mijn eigen “blog” te kunnen verbeteren. Aangezien ik nog echt een beginneling ben in die zaken, had ik lang getwijfeld of dat wel iets voor mij was, van daar tussen een aantal ervaren bloggers/blogsters te gaan zitten, terwijl ikzelf nog een blog-analfabeet ben … maar ik ben er dan uiteindelijk toch maar op ingegaan.
Nieuwsgierigheid en “goesting” – om bij te leren – hebben het dus gehaald.
En ik heb er geen spijt van !
Het was een gezellige en leerzame bedoening: lekkere hapjes en drankjes en fijne mensen.
Het is altijd boeiend om nieuwe mensen te ontmoeten, te leren kennen.
Maar, wat “bloggen” betreft, heb ik helemaal niets bijgeleerd.
Wèl over “modders en fadders” met kinderen … en ik was waarschijnlijk de enige “zonder” kinderen. Wij, mijn lieve echtgenote en ikzelf, vonden dat er al meer dan volk genoeg op deze wereldkloot rondloopt en rondrijdt …
Ik heb me wel een hele loopbaan bezig gehouden met de kinderen van anderen: eerst in het onderwijs, dan in het jongerenamateurtoneel, dan in de Service de la Jeunesse van de Ville de Bruxelles en in de Bemiddelingscommissie bij Bijzondere Jeugdbijstand.
Maar hierover … (misschien) later meer.
Wat mij vooral opviel bij de dames en die ene andere heer op die Blog Cocktail, was de “spontane eerlijkheid” over hun “kindjes”. Ik heb dat niet dikwijls meegemaakt in mijn loopbaan als jeugdwerker: niet toen ik nog in het onderwijs stond; niet aan de la Ville de Bruxelles; ook niet bij de Bemiddelingscommissie. Mijn ervaring gaat eerder in de richting van “mijn kind, schoon kind”, “mijn kind, braaf kind”, “mijn kind, slims(ste) kind” …
